AYIP çok zehirli bir kelime. Çocukken öğretilmek zorunda bir kere. Kendi muhakeme kasların gelişmeden zehirlenmelisin ki vücudun verilen kurala antikor üretmesin. Çocukluğumuzda öğrendiğimiz bir ayıbın büyüdüğümüzde saçmalığını fark etsek bile ayıbımızı bırakmak çok zor. Büyüklerin yanında bacak bacak üstüne atmayı ayıp olarak öğrenmiş bir kız çocuğu yetişkinliğinde bu hareketin kendi hayatında geçersiz olduğunu anlamış olsa bile odaya bir büyük girdiğinde bacağını düzeltirken bulabilir kendini. Hareketin kendisi tarafından seçilmediğine zihni ikna olsa bile vücut kendi hafızasında tutabilir bu refleksi. Eğer kadın, odaya bir büyük girdiği anda "Bacağımı düzeltmeme gerek yok! Bacağımı düzeltmeme gerek yok!" diye tekrar etmeye başlarsa belki bacağını olduğu gibi durmaya ikna edebilir. Ama o an zihni başka bir işle uğraşıyorsa, mesela annesinin yıllar önce attığı bir bakışın dejavusu geldiyse ve tam sırada içeri bir büyük girdiyse bacak kendisine o zamana kadar en çok tekrar ettirileni yapar büyük ihtimalle. Otomatik davranışlarımıza dikkatli bakmak gerekiyor galiba. Sorgulamadan sık sık tekrarladığımız hareketler bir kısayol kuruveriyor sistemimize.
Yorumlar
Yorum Gönder